Na ons vorige avontuur in de Auvergne had ik het gevoel dat Els, mijn vrouw. niet zo veel achter het stuur van de ATV had gezeten, maar vooral achterop. Normaal wisselen we elk half uur, maar onze laatste vakantie had ik het gevoel dat ze niet meer graag reed. Er waren twee struikelblokken: het duimgas waardoor haar duim na tien minuten al verkrampte en het hoge vermogen van onze vierwieler. Onze ATV gaf niet echt het gevoel dat je er OOK rustig mee kon rijden. Dit gaf wel de doorslag om eens verder te gaan kijken. Ik had een dubbel gevoel, maar ben bij verschillende dealers wezen kijken voordat ik wat zou doen aan het duimgas. Je kan wel een normale gashendel plaatsen, maar aan het hoge vermogen en de afmetingen van de quad kan je natuurlijk niks meer veranderen. Ik keur de ATV niet af, want voor mijzelf was hij namelijk perfect!

Ons doel was echter om rustig rond te kunnen toeren met de ATV, en daarom hebben we de knoop doorgehakt om afscheid te nemen en op zoek te gaan naar iets anders. Els was het er in eerste instantie niet mee eens en dacht dat ik er spijt van zou krijgen. Voor mij geldt echter dat elk boek een einde heeft en dat was nu niet anders, alleen het ene boek heeft net even wat meer pagina’s dan de ander. De ATV verkopen was geen probleem, maar ik had maar drie weken voordat onze vakantie begon. En vakantie betekent voor ons dat we op pad gaan met de ATV. Toch was de nieuwe alweer snel aangekocht: een Kymco MXU 550i EPS. Niet de allersterkste dus, maar wel een waar je ook heerlijk rustig mee kunt rijden en toch genoeg power heeft. Na wat aanpassingen hadden we nog een week voordat we zouden vertrekken. Toch had Els nog een verzoek, namelijk om er een bak aan de achterzijde op te maken zodat de hondjes mee konden rijden. Voor een bak op maat was te weinig tijd, dus begon ik zelf een bak in elkaar te timmeren. Na twee dagen vielen de puzzelstukken in elkaar en had ik er ook voor gezorgd dat de honden ‘vastgeklikt’ konden worden. Na al dat werk was het tijd voor een testritje met de honden achterin. Ze bleven heerlijk rustig zitten en genoten overduidelijk. Flapperende oren in mijn spiegels, een prachtig gezicht. De laatste dagen voor vertrek heb ik nog elke dag een rondje met ze gereden, hierdoor wist ik zeker dat ze het tijdens de vakantie al gewend waren.

Deze zomer moest iets ‘speciaals’ gaan worden. Niet te veel plannen, maar het gewoon op ons af laten komen was het streven. De route zou ook afhangen van het weer, en waar we het naar ons zin zouden hebben zouden we blijven hangen. Eerst maar eens wat rondverkennen met de auto. Achter de auto overigens ook onze nieuwe aanhanger, lichter dan de oude en speciaal geschikt om een ATV mee te vervoeren. De reis zou richting Frankrijk gaan en na een aantal uren rijden hadden we een mooie plaats gevonden, Consenvoye, een klein dorpje met maar 286 inwoners. De auto was inmiddels in de schaduw geparkeerd, want de temperatuur was al flink opgelopen. We trapten af met een picknick om ons avontuur aan te vangen. Ons doel was om hier de regio een beetje te verkennen. Korenvelden, akkerwegen, bossen, nog meer kleine dorpjes en heel veel grazende koeien en maar een handvol mensen. Meer kwamen we niet tegen de eerste 50 kilometer. De eerste dag was meteen een voltreffer want Els had er duidelijk veel meer schik in dan de vorige keer. Met een fijne stralende zon en een zacht windje verkenden we op onze nieuwe MXU de omgeving. We reden terug naar de parkeerplaats waar onze auto stond.

Het was de bedoeling dat we op dag 2 zo’n 580 kilometer verderop in Frankrijk zouden afspreken met goede vriend Guido en zijn zoon Lander. Allebei ook ervaren ATV-rijders. De volgende dag vertrokken Guido en zijn zoon om een dagje met ons mee te gaan op avontuur. We zouden ongeveer tegelijkertijd aankomen, maar natuurlijk moest er eerst nog even een glaasje gedronken worden, voordat we de ATV’s van de aanhangers zouden rijden. De mooiste plekken die we al in mei hadden ontdekt wilde ik graag aan ze laten zien. Het was zeker niet de bedoeling de gevaarlijkste stukken weer op te gaan zoeken, waar we naar mijn mening toch iets meer risico’s hadden genomen. We gingen naar plaatsen waar ze achteraf van zouden vragen: ‘David, hoe vind je deze plekken toch steeds?’ Met onze bak op de ATV en de hondjes erin vertrokken we en natuurlijk gingen Guido en Lander ook mee. We hadden volop zon, dus genieten maar! Ik merkte wel dat ik op de hobbelwegen heel rustig aan moest rijden voor de honden, maar ze genoten er ook van. Na een lange rit met de auto was het ook maar de bedoeling om slechts een paar uurtjes te toeren. We voelden dat ons lichaam toe was aan rust. In de avond genoten we van onze warme maaltijd in het restaurant van B&B. Het was de bedoeling dat we maar een nachtje in Auvergne zouden blijven en de dag erna door zouden reizen naar Andorra. Guido was hier graag nog een paar dagen gebleven, het is een geweldige streek om rond te rijden. Ook wij konden niet langer blijven, want ons reisschema lag al vast. We genoten nog van een dessert bij zonsondergang en Lander ging er nog even alleen op uit met de ATV. Na een uurtje rijden maakte Guido zich toch wat zorgen, want het was al bijna donker en er werd niet gereageerd op de telefoon. Wij stelden Guido echter gerust, Lander was immers al 21 jaar en wist écht wel wat hij deed en was vast aan het genieten. Voor we zelf ook in paniek zouden raakten, belde Lander: hij zat bovenop een rots foto’s van de zonsondergang te maken… Een uur later was hij weer terug en zouden we onze kamers gaan opzoeken. Het was echter zo benauwd op de kamer, dat we niet fijn hebben geslapen.

De volgende ochtend zouden we nog een ontbijt nemen, maar tijdens opstaan gebeurde er iets verschrikkelijks. Toen ik mijn hondjes buiten had gelaten, had ik ze even niet in de gaten omdat ik bezig was de ATV vast te zetten op de aanhanger. Terwijl ik dat deed, pakte mijn hond echter de ‘huiskip’ van de B&B. Het dier was voor hun zoals een hond voor ons. Al roepende om hem los te laten, plukte hij de kip. Iedereen was logischerwijs direct wakker van mijn geroep. De hond liet los en de kip was verdwenen. Ik zag alleen een hoop pluimen liggen. De eigenaar van de B&B was razend en de scheldwoorden schoten zo erg om de oren, dat ik er de tranen van in mijn ogen kreeg. Ik ben vervolgens naar de kamer gegaan en heb iedereen wakker gemaakt. Ik vertelde tegen Guido en zijn zoon dat we moesten vertrekken. Binnen het kwartier stonden we ingepakt en wel weer bij de auto’s. Ik vertelde tegen Els dat zij maar de rekening moest gaan opvragen, maar de man was buiten de kip nog aan het roepen. Opeens zagen we de vrouw van de B&B met de kip op haar arm aan komen lopen. Niks aan de hand, geen wonden of bloed, alleen een paar veren verloren… De man zei sorry en stond erop dat we ons ontbijt nog zouden opeten, maar ik wilde er zo snel mogelijk weg. We betaalden onze rekening en ik zei nog dat ik het heel erg vond wat de hond had gedaan en dat ik hem snapte. Wij zouden ook zo reageren als er iets met onze dieren zou gebeuren. Het was mijn fout en ik voelde me er heel slecht onder.

Via de snelweg reisden we door naar Andorra, maar de sfeer in de auto was niet goed. Het was stil en mijn vrouw vond dat ik helemaal verkeerd gehandeld had. Ik had de honden beter in de gaten moeten houden of aan de lijn moeten houden. Na twee uurtjes stopten we bij een benzinestation. Terwijl ik ging tanken, ging Els wat eten halen bij de lokale winkel om vervolgens onze reis voort te zetten. Hoe dichter we bij Andorra zouden komen, hoe mooier het landschap werd. De sfeer in de auto was gelukkig weer positief. We hadden in Andorra een prachtig chalet gehuurd en ter plaatse was het nog mooier dan op de foto’s. Terwijl het chalet door Els werd voorzien van onze spullen, zorgde ik ervoor dat mijn ATV en de aanhanger een plekje kregen in de garage. Onze vriend Guido en Lander hadden een hotel geboekt 500 meter verderop. De eerste dag in Andorra moesten we nog wat boodschappen doen. Na een stevig avondmaal, klaargemaakt door Els, gingen we vroeg onder de wol. Hier was het gelukkig wel lekker koel, iets wat ook zeker komt doordat de temperatuur tussen de bergen ’s avonds erg daalt.

Tijdens de 2e dag bleef Els achter in het chalet met de hondjes. Guido voelde zich niet helemaal lekker, dus het was de bedoeling dat Lander en ik de omgeving zouden verkennen. Omdat de honden achterbleven ging ook de bak eraf. Het uitzicht hier was weer prachtig en de snelheid lag niet zo hoog. Gewoon lekker van het landschap genieten, we kwamen ogen tekort. Hier kan je echt vertellen dat je de bergen ziet. Regelmatig schoten we van het asfalt, het onverharde pad op. We moesten geregeld omdraaien, maar ik zeg dan ook altijd: je krijgt wat je verdient. Is dit op goed geluk? Ineens vonden we een prachtige offroadroute, langs een rivier. Kilometerslang en een stuk wat we voor het plezier twee keer hebben afgereden. Toen we weer terugkwamen bij het chalet waren we weer wat herinneringen rijker. Op dag 3 zouden we het Pic Negre gebergte berijden. Dit is al jarenlang een droom van mij. Ik heb er al veel foto’s en video’s van gezien, het ziet er echt geweldig uit. Laten we hopen dat dit in het echt ook zo is, dacht ik nog. Na het ontbijt vertrokken we, de hondjes lieten we een dagje achter. Na 45 minuten rijden stonden we onderaan een offroadweg. De eerste 500 meter was het echt heel slecht, met veel stenen en hindernissen waar we overheen moesten rijden. We zagen in de verte een Jeep staan voor een klein hutje. We moesten stoppen bij de man, want als we verder wilden rijden moesten we hiervoor betalen en werden onze kentekens genoteerd. Mocht je namelijk in de avond niet terug zijn, dan zouden ze je komen zoeken. Toen wisten we dat aan deze route toch wel wat risico’s kleefden. De man wenste ons veel avontuur!

We kunnen wel stellen dat de weg hier in een zeer slechte staat was, want verderop stond er een kraan die ervoor diende om de vastgereden voertuigen er weer uit te trekken. Een stukje verderop zagen we aan de rechterkant nog koeien staan. Mijn vrouw zei nog dat we even moesten stoppen, maar mijn gedachten stonden al op de ‘berg’. Iets verderop kon je de zwarte berg al zien, je zou er bang van kunnen worden. Maar wij zouden hier wel op geraken. Mijn vrouw vroeg wel af of we hier met zijn tweeën op de ATV ook boven zouden komen, we hadden nu immers een iets lichtere quad dan voorheen. Wij zijn avonturiers zei ik, en inmiddels reden Guido en Lander langzaam tegen de berg op. Vijf minuten later stonden we op de fameuze Pic Negre. Er stond veel wind, het was ook iets kouder dan beneden, maar door de adrenaline voelden we dit eigenlijk niet. We namen veel foto’s van het prachtige landschap en terwijl ik mij op het hoogste punt begaf, gaf mijn telefoon aan: welkom in Spanje! Lander stond bovenop de berg en was een kleine sanitaire stop aan het maken… hij zei al lachend: ik sta in Andorra en ik plas in Spanje. Ongelofelijk, maar hier lag de landsgrens van Andorra en Spanje. We zetten ons avontuur verder en volgden de paden. Ik wist dat hier ergens een busje, volgeplakt met stickers moest staan. Iets wat ik op een filmpje had gezien. We hadden dat busje gevonden maar nu was het dak al helemaal in elkaar gezakt. We bleven even bij het busje staan en namen onze lunch mee naar boven. Dit is toch wel de mooiste offroadplek waar ik ooit geweest ben! Ik raad iedereen dan ook aan om hier eens met zijn of haar ATV naartoe te gaan, dit moet je als liefhebber meegemaakt hebben! Voor mij was deze vakantie nu al geslaagd, maar natuurlijk bleven we nog rondtoeren op deze berg. Soms moest je wel goed uitkijken dat je op de paden bleef, reed je namelijk iets te ver, dan kon het heel anders aflopen… Gekke dingen doen was hier dan ook uit den boze en je moest altijd dezelfde weg terug nemen, anders kwam je er ook niet weg.

Op de terugweg reden we naar beneden en stopten we uiteindelijk toch nog even bij de koeien. Je zag dat de beesten dat hier gewend waren, want ze gingen niet eens lopen. Terug beneden hadden we ons weer netjes gemeld om te zeggen dat we het gebied hadden verlaten. Dit was toch wel een speciale dag in mijn leven. Ik noem dit: missie volbracht. De vierde dag in Andorra zouden we weer met de hondjes gaan rijden, waardoor de bak weer op de Kymco werd gezet. We zouden lekker langs meertjes gaan rijden, zodat ze ook nog even lekker konden zwemmen. Het hoeft dan ook niet altijd extreem, ontspannen hoort er ook bij en dat gaat hartstikke goed op de ATV! Het was ook niet de bedoeling dat wij van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat met onze vrienden zouden optrekken. Guido en Lander zijn ook al vaak met elkaar op avontuur geweest. Wat mij betreft het mooiste wat er is, als je samen een passie kunt delen. Een van de hoogtepunten is hier nog een avondrit door de bergen. Andorra staat ook wel bekend om zijn skigebieden, heel de winter is dat hier razend populair. Nu in de zomer was het rustig, maar de skiliften werkten wel. Nu voor de wandelaars, die toch graag boven alles wilden verkennen. In de zomer wordt ook al het onderhoud gedaan en zo komen alle materialen ook de berg op. Je ziet hier regelmatig ook Jeeps naar boven rijden, deze wegen konden wij ook gebruiken om naar de bovenkant van de bergen te komen. Tot op zekere hoogte natuurlijk. Eenmaal boven zie je zoveel offroadwegen van de ene naar de andere berg. Kilometerslang kan je hier rijden en op een aantal wandelaars na kom je verder niemand tegen. Vanaf een bepaald uur in de avond werken de liften niet meer en zie je daar dus ook niemand meer. We stopten bovenaan een meertje en je voelde dat de temperatuur aan het dalen was. Toen we onze ATV uitzette, was het dan ook muisstil. De zon kwam nog net boven de bergen, een adembenemend gezicht. De foto’s waren dan ook prachtig en de blikken in onze ogen spraken boekdelen, zo mooi! We waren hierdoor wel een beetje de tijd uit het oog verloren en we moesten nog verder rijden… Een paar kilometer verderop zagen we koeien op de weg staan. Met mijn fototoestel in de hand reden we stapvoets langs de koeien. De koeien bleven rustig en ik zag er eenmaal voorbij dat ze ook rustig de weg overstaken. We trokken verder de bergen in en elke minuut zag je de zon verder verdwijnen. Ook de windkracht begon op te zetten, iets wat ik ook terug kon voelen in het stuur tijdens het rijden. Boven in de bergen kan de natuur nog wel eens de overhand nemen. Regelmatig nam ik foto’s en met de vlinders nog in onze buik, verlieten wij de bergen. Dit was het hoogtepunt van mijn ATV-avontuur. Met een ATV kan je op plaatsen komen waar je anders nooit zou komen en dit geeft het ultieme gevoel van vrijheid. Tot het volgende avontuur!